Osoby spoza branży często dziwią się, gdy słyszą, że węglik spiekany jest jednym z najczęściej używanych materiałów narzędziowych. Niewiele z nich wie, jak się go uzyskuje i jakimi cechami zdobył sobie tak dużą popularność. Potocznie nazywa się go „widia” – od niemieckich słów wie Diamant, co znaczy „jak diament”. Warto dowiedzieć się o nim czegoś więcej.
Węglik spiekany pozyskuje się metodami metalurgii proszkowej z węglików metali. Najczęściej do tego celu używa się tytanu, wolframu, tantalu, niobu, cyrkonu i chromu. Węgliki metali rozdrabnia się, a następnie poddaje prasowaniu i działaniu wysokich temperatur oraz ciśnienia. Jako spoiwo wykorzystuje się kobalt, nikiel lub wanad. Po co w zasadzie pozyskuje się węglik spiekany? Przede wszystkim dla jego niezwykle wysokiej odporności na ścieranie. Materiał ten charakteryzuje się twardością na poziomie 900 – 1600 HV. Dodatkowo węgliki spiekane są mniej kruche od popularnych stellitów. To jednak nie wszystko. Węgliki zachowują swoje niezwykłe właściwości skrawne aż do temperatury 850oC.
Węglik spiekany jest pożądanym materiałem do produkcji narzędzi skrawających, takich jak wiertła, frezy i noże tokarskie. Narzędzia z węglika mogą pracować o wiele szybciej niż te, zrobione z innych materiałów. Można nimi skrawać m.in. stal hartowaną, porcelanę i żeliwo białe. Węglik spiekany jest tak wytrzymały, że używa się go także do zbrojenia narzędzi górniczych, wytwarzania oczek przeciągarek, wierteł stomatologicznych, ciągadeł i kłów tokarskich. Kruchość węglików sprawia, że wykonuje się z nich tylko małe płytki, montowane do korpusu narzędzi skrawających jako ostrza. Mocuje się je przez lutowanie lutem srebrnym lub rozłącznie, jako wymienne płytki wieloostrzowe. Do określenia narzędzi wykonanych w całości z węglika spiekanego używa się skrótu VHM.
Wróć do bloga
